Zosiu Kochana
Przecież nie dam Ci odejść tak bez słów wspomnienia, bo byłaś z nami od 10 lat, a może i dłużej, jako przyjaciółka, społecznik i skarbniczka naszego Stowarzyszenia, bo tam było mi dane Cię poznać i przez te 10 lat z hakiem, byłyśmy razem w fajnych, pracowitych dniach. Szkoda, że nie wcześniej się to stało, bo takich zacnych ludzi trzeba mieć w życiu na podorędziu, a mnie było dane tylko tych kilka tysięcy dni. To niby dużo, ale okazało się, że za mało. Mam żal w duszy i niedowierzam, że tak się stało.

Twoje słowa w czerwcu „muszę zrezygnować z bycia skarbnikiem, bo idę na badania do szpitala” przyjęłam, jak jakiś taki śmieszny nius. TY? na badania ? a niby po co ?
O zdrowie podobno trzeba dbać, ale TY - bez przesady Panie Jezu, TY masz zdrowie zadbane na iks lat. Ale OK. Idź i niech się doktory zdziwią, żeś w takiej formie.
Twoje codzienne kilkukilometrowe spacery – zawstydzały mnie, bo ja w auto i dziękuję bardzo! Ty w dyscyplinie miałaś policzone kroki.
Sama gotowałaś - wszystko zdrowe, świeże i ekologiczne i co tu jeszcze dodać? Soki świeżutkie, jabłka z ogrodu, bez oprysków, no i pasja rabatkowo – klombowa. To cała Ty. Zero uzależnień i innych szaleństwach tego świata. TY – wzór natury i tylko żyć ze 150 lat.
Często podczas wycieczek siedziałaś, obok mnie i Twoja tajemna znajomość, jaką mnie częstowałaś co, gdzie kiełkuje i rośnie na polach mijanych z okna autobusu, była zachwycająca i dech mi zapierała, bo dla mnie zielenina łanów mało czym się różniła, a Ty wiedziałaś, gdzie owies, gdzie kukurydza, a które to sadzonki kapusty, buraków czy kalarepy. Byłam w zachwycie i niech to we mnie zostanie.
Twoja czułość i troska o siostrzeńca niepełnosprawnego, zawsze rozbrajała mnie, a nawet zginała kolana przed Tobą. Takiej zażyłości i więzi rodzinnej jaką miałaś, to szukać dzisiaj ze świecą.
Twoja solidność w pracy - punktualność i niepodważalny wykaz dokumentów, mnie, jako szajbusa papierowego – zachwycała. Po prostu GENIUSZ biurowy. Tak, tak – mało, kto to ma, a TY miałaś i doceniałyśmy to. Dzięki Kochana. Współpraca z Tobą była satysfakcją.
Nie pominę Twojego zaangażowanie podczas naszych spotkań. Zawsze byłaś od początku do końca - a to już ewenement - sama wiesz, jak to zwykle jest. Ty zawsze byłaś z Wandzią!! i za to też dzisiaj znowu dziękuję.
Może w Niebie jest jakaś ściepa i trzeba spisać i policzyć, kto, ile i za kogo – ale żebyś aż tak była tam potrzebna?. No tak, Ty zawsze punktualnie .
„Śmierć jest dla nas wybawieniem” – to chyba powiedział Platon, czy Sokrates, już nie pamiętam i może to prawda, ale tego dowiemy się dopiero TAM. Choć czasem wybawia nas z gorszego losu TU – któremu byśmy nie podołali, ale dla nas - to tajemnica, a Ty już ją znasz, TY już wiesz.

Hmmm…. Podobno będąc już TAM, wcale nie jesteście tak daleko, jak się nam często wydaje. 
Więc bądź TU nadal …………… z Twoją ukochaną Rodziną i z tymi, którzy Cię kochali, a jest nas wielu. Przecież mogłaś nas jeszcze uczyć tej swojej lojalności, staranności i miłości do bliźnich. A jednak stało się inaczej. Musimy sobie od dzisiaj sami radzić …………. bez Ciebie.
Zostań z nami Zosiu.
Nie żegnam Cię, bo wszyscy od dnia narodzin jesteśmy na równi pochyłej w tamtą stronę.
Tak, więc Bywaj Kochana. Niech Ci Pan Jezus OTWORZY DZISIAJ DRZWI DO SWOJEGO RAJU.
Bo komu, jak nie Tobie!
Do zobaczenia.

Małgosia